Chaoot Masja Willekens schreef in het Parool een artikel over dierenwelzijn.
Soms verlangt Masja Willekens terug naar haar zorgeloze kindertijd. Volwassen zijn roept namelijk zoveel vragen op, zoals: waar liggen de prioriteiten van de Hollandsche Manege? Dierenwelzijn of geld verdienen?
Paardenshow in de Hollandsche Manege. Ook evenementen met keiharde muziek zijn hier tegenwoordig welkom.
De roemruchte columnist van Playboy is nu een vrouw met een volkstuin’, luidde de kop van een Volkskrantinterview met Yvonne Kroonenberg, wier naam me verdacht bekend voorkwam. Wat bleek? Ze was de auteur van zowat alle paardenboeken die ik in mijn jeugd verslonden heb: meesterwerken als Rosa’s verzorgpony, Koosje in de stallen en Voor altijd mijn pony.
Paardenboeken zijn de onschuld zelve – een groter contrast met de Playboy is er niet. Die Yvonne! Het voelde alsof iemand me zojuist verteld had dat Sinterklaas wél bestaat, maar dat hij ook een OnlyFans-account heeft.
Begrijp me niet verkeerd: Kroonenbergs Playboycolumns lijken me bijster interessant, aangezien ze ook werkte als psychotherapeut en gespecialiseerd is in het mannelijk brein. Waar het me om gaat is die heerlijke, kinderlijke onwetendheid waar je soms zo naar kunt terugverlangen.
In de tijd dat ik paardenboeken las had ik geen idee van het bestaan van relaties en overspel, laat staan van seks en ‘het libido’. Ik was alleen maar bezig met of Rosa haar verzorgpony wel mocht houden.
Via via kreeg ik een kaartje voor No Art ADE op 15 oktober, dat plaatsvindt in – jawel – de Hollandsche Manege. Een unicum: dansen op de rijbaan waar ik les had, naar de dixi in de stallen. Ik weet nu al dat ik daar, te midden van het feestgedruis, een moment omhoog zal staren naar het historische plafond en zal denken: waar blijft de tijd?
Paardenkwestie
Toch heb ik ook getwijfeld. Ik las namelijk in Het Parool dat de manege-eigenaar, Vincent Valk, in eerste instantie slechts de helft van de dieren elders wilde onderbrengen. De rest zou worden beschermd door de ‘dikke muren’ van de manege. “Bovendien zijn de paarden wel wat geluid gewend. Verkeersgeluiden van de Overtoom, gillende kinderen, enzovoorts,” stelt hij.
Volgens mij is een tien uur durend festival niet helemaal hetzelfde als wat terloops toeterende auto’s, en zijn wat spelende kinderen niet vergelijkbaar met 1400 ravende bezoekers.
In 2019 kwam de Hollandsche Manege al in opspraak, toen een onderzoek van Dier&Recht uitwees dat de paarden onder erbarmelijke omstandigheden leefden. Ze ademden met ammoniak vervuilde lucht in, stonden in kleine, onhygiënische ruimtes zonder naar buiten te mogen, en werden afgezonderd van elkaar, terwijl het kuddedieren zijn.
Wederom speelt mijn verlangen naar kinderlijke onwetendheid op: de kleine Shetlander die ik als achtjarige zo grappig vond, was waarschijnlijk doodongelukkig.
De Amsterdamse oud-wethouder Laurens Ivens beheerde indertijd de portefeuille Dierenwelzijn. Hij was daarom de uitgelezen persoon om iets te doen aan deze situatie. Recent kwam echter aan het licht dat diezelfde Ivens op een lunchafspraak met een vrouw die de paardenkwestie had aangekaart, zei: “Je snapt dat je hier niet zit voor de manege, maar voor jóu.” Black Beauty draaide zich om in haar graf.
Moreel kompas
Begin deze maand vond in de stadsmanege ook het Oktoberfest plaats – denk bier, worst en Lederhosen. Zouden de ‘dikke muren’ bestand zijn geweest tegen 99 Luftballons en Anton aus Tirol?
Het antwoord is nee. Fractievoorzitter van de Partij voor de Dieren, Johnas van Lammeren, nam, verkleed en al, zijn decibelmeter mee. Hij noteerde tussen de 80 en 90 dB(A) in de stallen, terwijl het aangeraden aantal decibellen voor paarden maximaal 65 dB(A) is. ‘Het toont aan dat de paarden een bijzaak en verdienmodel zijn,’ stelde de fractievoorzitter. ‘Dierenwelzijn heeft duidelijk geen prioriteit in deze manege.’
Het was de druppel: Femke Halsema heeft besloten dat álle dieren voortaan verplaatst moeten worden tijdens evenementen. Een goede ontwikkeling, maar het feit dat onze burgemeester hierop moet toezien, in plaats van de eigenaar zelf, vind ik getuigen van diens nalatigheid: waar geld te verdienen valt, wordt het morele kompas vaak verloochent.
Het kleine paardenmeisje in me is gerustgesteld, maar ik leef niet meer op een roze wolk. Bij volwassen worden hoort het afzetten van je oogkleppen, en kritisch blijven op waar je aan bijdraagt. Nu rest ons zorgeloos het leven te vieren. Kom je ook, Yvonne Kroonenberg?
